Urodziła się w 1925 roku w miejscowości Oktawin (pow. włodzimierski, woj. wołyńskie). Rodzice pracowali na gospodarstwie.
Pierwsze cztery klasy szkoły powszechnej Wacława Borucińska ukończyła w Oktawinie, do klasy piątej natomiast uczęszczała w Stężarzycach. Po wybuchu wojny przez kilka miesięcy chodziła do szkoły z ukraińskim językiem wykładowym, po czym przerwała naukę.
Do lipca 1943 roku mieszkała z rodziną w Oktawinie. W dniu 11 lipca, po napaści Ukraińców na kościół w Chrynowie, wraz z innymi mieszkańcami wsi zdecydowała się na wyjazd do Włodzimierza. Tuż po ucieczce Wacława Borucińska pomogła siostrze zamordowanego księdza przywieźć jego ciało do Włodzimierza. Po tych wydarzeniach przez kilka miesięcy mieszkała we Włodzimierzu, pracując najpierw jako pomoc domowa u miejscowego lekarza, a następnie jako salowa w szpitalu. W styczniu 1944 roku trafiła do Bielina, gdzie formowała się 27 Wołyńska Dywizja Piechoty AK. Przypadek sprawił, że nie mogła się wydostać z tej miejscowości i wrócić do rodziny.
Przez kolejne miesiące Wacława Borucińska pełniła funkcje sanitariuszki w różnych kompaniach Zgrupowania "Osnowa" 27 WDP AK. 27 maja 1944 roku brała udział w przeprawie przez Prypeć, a następnie wraz z innymi sanitariuszkami została wcielona do 1 Samodzielnego Batalionu Kobiecego im. Emilii Plater. Po zwolnieniu ze służby 14 września 1944 roku odnalazła swoją rodzinę w okolicach Krasnegostawu. Pod koniec 1946 roku wyszła za mąż. Przez kilkanaście lat wraz z mężem i synem mieszkali w Nowej Soli. W 1970 roku przeprowadzili się do Bydgoszczy, gdzie Wacława Borucińska obecnie mieszka.
Wybrane fragmenty relacji:
1. Stosunki narodowościowe przed wojną, Szkoła. Oktawin, lata 20.-30.
2. Napad na kościół w Chrynowie. Chrynów, lipiec 1943.
3. Wyprawa po ciało ks. Jana Wytwickiego, lipiec 1943.
4. Wyprawa do Bielina – pierwszy kontakt z 27 WDP AK, styczeń 1944.
