Urodził się w 1930 roku w miejscowości Radowicze (pow. kowelski, woj. wołyńskie). Jego ojciec był leśniczym, a rodzina mieszkała w gajówce niedaleko wsi. W 1938 roku Feliks Budzisz rozpoczął naukę w pierwszej klasie szkoły powszechnej w Radowiczach. Rok później wybuchła wojna i lekcje odbywały się już tylko w języku ukraińskim. W kolejnym roku szkolnym Feliks Budzisz zaczął chodzić do nowoutworzonej filii szkoły w pobliskiej kolonii polskiej.
Po wkroczeniu Sowietów w 1939 roku rodzina nie została wywieziona na Syberię dzięki wstawiennictwu miejscowego Ukraińca, musiała jednak opuścić gajówkę i zamieszkać we wsi u dziadków. Ojciec przez cały okres wojny do 1943 roku utrzymał swoje stanowisko, a w czasie okupacji niemieckiej zaczął nawet budować nowy dom dla rodziny. Ostatniego dnia sierpnia 1943 roku w związku z zagrożeniem ze strony ukraińskich nacjonalistów Feliks Budzisz wraz z mamą, siostrą i resztą mieszkańców Radowicz uciekli do Zasmyk, pobliskiej wsi, ochranianej przez polską samoobronę. Ojciec natomiast poszedł do partyzantki, walczył w 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty w pułku Władysława Czermińskiego ps. "Jastrząb".
W Zasmykach rodzina Feliksa Budzisza spędziła kilka miesięcy (tam zmarła jego matka) aż do momentu pacyfikacji wsi przez Niemców w styczniu 1944 roku. Następnie znaleźli schronienie w Kupiczowie u miejscowych Czechów. Po przejściu frontu powrócili na parę dni do Radowicz, by 12 sierpnia 1944 roku na zawsze opuścić rodzinną miejscowość. Po przekroczeniu Bugu dzięki wsparciu rodziny znaleźli schronienie w Zabudnowie k. Białopola. Niedługo potem Feliks Budzisz trafił pod opiekę stryja mieszkającego w Krasnym i rozpoczął naukę w gimnazjum w Łącznej.
Gdy ojciec wrócił z niewoli niemieckiej w 1947 roku, rodzina zamieszkała w Radomiu. Tam Feliks Budzisz skończył gimnazjum i liceum pedagogiczne, a następnie studiował filologię rosyjską na WSP w Krakowie oraz pedagogikę na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę rozpoczął w Liceum Pedagogicznym w Bydgoszczy, a potem na Politechnice Gdańskiej, gdzie uczył języka rosyjskiego.
Na początku lat 90. zaczął się aktywnie zajmować upamiętnianiem wydarzeń na Wołyniu, jest autorem ponad 100 artykułów na ten temat. Sam też napisał i wydał swoje wspomnienia. Mieszka w Gdańsku.
Wybrane fragmenty relacji:
1. Stosunki polsko-ukraińskie przed wojną Radowicze, lata 30.
2. Szkoła w czasie pierwszej okupacji sowieckiej Radowicze, 1939-1941.
3. Wywózki na Syberię Radowicze, luty 1940.
4. Pierwszy napad Ukraińskich nacjonalistów Radowicze, 1943.
5. Ucieczka do Zasmyk, sierpień 1943.
6. Wyprawy po żywoność z Zasmyk, Zasmyki 1943-1944.
