W pierwszych dniach stanu wojennego z Krakowa i okolic do więzienia w Nowym Wiśniczu przewiezionych zostało 126 internowanych. Po 16 dniach wywieziono ich do otwartego rok wcześniej więzienia w Załężu k. Rzeszowa, w którym warunki bytowe były znacznie lepsze. W ciągu dziesięciu miesięcy bramę tego więzienia przekroczyło co najmniej 817 internowanych związkowców i liderów opozycji demokratycznej. Pochodzili oni z różnych stron Polski, głównie z Małopolski i Rzeszowszczyzny, ale również z Lublina, Wrocława, Katowic, Warszawy, Olsztyna, Gdańska i z licznych mniejszych miejscowości. Zamknięto ich i próbowano narzucić im regulamin więzienny, by ich upokorzyć i zniechęcić, ale po pierwszym szoku, spowodowanym aresztowaniami „z dnia na dzień stawali się mocniejsi, wydobywali z siebie utraconą pewność siebie” (ks. Władysław Palmowski, duszpasterz internowanych). Zdołali się zorganizować i na każdym kroku manifestowali swoją wiarą w zwycięstwo. Władze nie osiągnęły zamierzonego celu, gdyż idei solidarności nie można było zakuć w kajdany ani uwięzić.

W obu tomach prezentujemy dzienniki oraz wspomnienia 41 autorów w opracowaniu redakcyjnym Andrzeja Dróżdża, autora wstępów do obu tomów. Ich publikacją chcemy przypomnieć i uszanować wkład ludzi „Solidarności”, którym Polska zawdzięcza odzyskanie suwerenności i demokracji.